Jędrzejów.
LIST Z EREC.
W miły i spokojny wieczór piątkowy, siedzieliśmy, jak zwykle, razem, słuchając listu od brata z Erec. Jest to najpiękniejsza chwila z całego tygodnia. Spracowana mateczka zdaje się połykać każde słowo.
Płyną dobre, kochane słowa, świece rzucają blask na mamusię, która staje się coraz słodsza i dziwny uśmiech ma na ustach. Pamiętam, że tak uśmiechała się do mnie kiedy byłem mały. Drobne kropelki łez spadają cicho na papier i pochyloną głowę siostry.
Tatuś, niby obojętny zasłania się gazetą, żebyśmy nie widzieli z jaką uwagą słucha. Bo ma żal do brata, że nie skończył szkoły i wyjechał. Ale ja wiem, że tatuś dumny jest i kocha tego syna, co cicho i wytrwale potrafi walczyć i cierpieć dla wielkiego celu. Każdemu z nas brat daruje słówko otuchy i radości. Czekam i ja, i mimowoli serce zaczyna mocniej uderzać.
I słyszę moje imię, ale braciszek ma żal do mnie, że źle się uczę. Pisze, że każdą nieodrobioną lekcją okradam Erec, jego i siebie. A ja wierzę mu i słowa jego, jak kamienie, padają mi na serce. Wstyd mi pisać, że tak bardzo się nie chce codzień łazić do szkoły, bić się z kolegami, o wiele większymi, lub znosić głupie żarty. I poco się starać i odrabiać lekcje, kiedy pani „nas” i tak nie wysłucha, a na cenzurę da dwóję?
Brat pisze, żebym się uczy, że to nas połączy, więc wytrwam. I kiedy myśl moja podczas lekcji ucieka, staram się uważać. Przypominam sobie, że i jemu było ciężko, kiedy sam jeden pracował wśród półdzikich Arabów. A oni patrzyli z początku ze śmiechem, później z szacunkiem na jego dziecinne jeszcze ręce.
I zaczynam rozumieć mego brata. Zaczynam czuć się w szkole, jak on pośród swoich towarzyszy. „Cicho znosić i wytrwać”. I, chociaż czasami napada niechęć, będę się uczył, pilnie uczył, aby pokazać kolegom, jak potrafi pracować mały, zaniedbany w „rządówce” żydowski chłopiec.
Zeluś.
[pisownia oryginalna]
Źródło:
Mały Przegląd - nr 109, Warszawa 20 kwietnia 1928
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz